Ana Mendieta, Creek, 1974

Valie Export, Syntagma, 1983

Emilija Škarnulytė, Sunken Cities, 2021

Ana Maria Millan, Monica Restrepo, Cali Choreography Dancing Show, 2008

Steffani Jemison, Succession, 2019

Deze sessie onderzoekt hoe lichamen interageren met, communiceren met, veranderen en verstoren van natuurlijke en bebouwde omgevingen, en laat zien hoe film deze interacties treffend kan weergeven. Het programma omvat werken van de afgelopen vijftig jaar en onderzoekt hoe beweging en fysieke gebaren ideeën, politiek en beweringen activeren. In Ana Mendieta’s Creek (1974) ligt de kunstenaar stil ondergedompeld in stromend water, laat het over haar heen stromen en bevestigt haar lichaam als onlosmakelijk verbonden met het waterlichaam en de omringende rotsen en bomen. Voortbordurend op het werk van Maya Deren over beweging en plaatsing vastgelegd op camera, experimenteert Valie Export in Syntagma (1984) met herhaling, het voorwaartse en achterwaartse moment, de relaties tussen huid en oppervlak en het vrouwelijke lichaam tegen en binnen de bebouwde omgeving. In Sunken Cities (2021) van Emilija Škarnulytė wordt de kunstenaar – die een gedaante aanneemt die tegelijk menselijk, zeemeermin of cyborg is – getoond in een uitgestrekte watervlakte, van bovenaf gefilmd, een piepklein figuurtje dat alleen zwemt over wat ruïnes lijken van voorbije beschavingen. In Cali Choreography Dancing Show (2008) van Ana Maria Millan en Monica Restrepo richtten de kunstenaars een groep op met de naam “The Feminine Dance League” om dansen te choreograferen op cultureel en historisch specifieke plaatsen in de Colombiaanse stad Cali, als een manier om vrouwelijkheid te laten gelden in de typisch patriarchale openbare ruimte. In Succession (2019) van Steffani Jemison worden echte verhalen van zwarte uitmuntendheid en onderlinge afhankelijkheid nagespeeld via split-screen, gefragmenteerde en close-up beelden van vier jonge mannen van kleur die samen acrobatische formaties bouwen.